Mijn moeder van 81 maakt zich zorgen. Als we elkaar bellen, ben ik vaak onderweg. “Zit je weer in de auto, Esther?” vraagt ze dan. “Pas je wel op!” Ik ga nog bijna elke week 3 of 4 keer naar Rotterdam, Schiedam of Vlaardingen. Daar zitten mijn huurders in woningen van mijn opdrachtgevers.

Nee, ik heb als woningbeheerder geen vastgesteld ‘vitaal beroep’ maar dat is betrekkelijk. Voor mijn huurders ben ik behoorlijk cruciaal.

Camping kookplaat | Vorige week ging in een appartement de inductiekookplaat kapot. Mijn Italiaanse huurders zijn fervent kokers die twee keer per dag warm eten. Niet kunnen koken is oprecht een mini-ramp. Een geleend elektrisch camping kookplaatje met twee pitjes biedt dan uitkomst.

Toegangshek | In een ander appartement gaf de douche alleen nog ijskoud water. Waarschijnlijk een kapotte ‘insert’ in de thermostaatkraan. Nieuwe kraan gekocht en gemonteerd. Nog een voorbeeld? In het Heliport complex zijn heel recent ijzeren toegangshekken geplaatst wegens inbraakgevoeligheid van bepaalde woningen en ‘logerende’ zwervers. Mijn huurders hadden van mij geen ‘druppel’ gekregen want dat was bij de start van hun huurcontract niet nodig. Maar er staat nu wel een hek. Dan rijd ik langs en breng een toegangsdruppel.

In pantoffels buitengesloten | De meeste huurders worden goed betaald en zijn hoog opgeleid maar kunnen vaak geen moer aandraaien. Voor alles word ik gebeld. In sommige gevallen was het goed dat ik in de buurt was. Een huurder was zonder jas even naar buiten gestapt voor de post en had de deur achter zich dicht horen slaan. Sleutel zat aan de binnenkant in de deur. Gelukkig is de mobiele telefoon inmiddels vergroeid met ons lichaam en kon hij me bellen. Binnen 20 minuten stond ik bij hem, werd het voordeurslot uitgeboord en is een nieuw slot geplaatst. Zo maar een klein opsomming van de dingen die ik de afgelopen week heb gedaan.

Praatje maken | Kortom, ik moet er niet aan denken thuis te zitten in de wetenschap dat mijn huurders een aantal weken koud moeten douchen, hun huis niet in kunnen of zelf aan de slag gaan met een kookstel en een fles Campinggaz. Laat staan dat ik ze in de shit laten zitten, als de toilet overstroomt. Als ze bellen, kom ik ze helpen of los ik het gewoon op. Dat doe ik natuurlijk ook veel digitaal. Via de groepsapp per woning of door even te bellen. Sommigen zijn ver van huis, kunnen niet terug en maken zich zorgen. Met al mijn huurders maak ik dezer dagen regelmatig een praatje. Gewoon even bellen hoe het gaat. Of het nog een beetje uit te houden is met z’n allen binnen en hoe het hun familie gaat. Ze weten dat als ze ziek worden, ik er voor ze ben.

Als ik op pad moet om reparaties uit te voeren, schoon te maken of een bezichtiging te doen, neem ik voor de zekerheid een mondkapje mee, maak ik de deurknoppen schoon, was ik mijn handen heel vaak en blijf op gepaste afstand van de bezoeker of huurder. Voor mijn veiligheid en dat van een ander. En ja, daarbij loop ik meer risico dan iemand die nu thuis zit en alleen naar de supermarkt gaat. Dat besef ik heel goed maar ik kan niet anders. Ik ga waar ik nodig ben en doe het met liefde en toewijding. Als je intensief met én voor mensen werkt moet je wel. Zorg gaat door, op allerlei mogelijke manieren.