Het raam in haar slaapkamer gaat niet meer open of dicht. Dus heb ik onderhoudsmonteur Mike laten komen om er naar te kijken. Van achter onze mondkapjes kijken we naar het mechanisme. Ik laat hem z’n gang gaan. Heb te weinig verstand van ramen en kozijnen.

Heimwee | Mijn huurder heeft haar laptop dicht geklapt en leunt tegen de klerenkast. Ze wipt van haar ene voet naar haar andere. Ik kijk haar aan en vraag hoe het met haar gaat. De vorige keer dat ik haar sprak had ze heimwee. Naar Duitsland omdat ze daar eerder woonde. In de buurt van haar vriend die bezig is zijn studie af te ronden. Beiden komen ze uit India. 28 jaar en heel ambitieus. Werkzaam voor een Chinees bedrijf in de Spaanse Polder. Ze werkt al weken vanuit haar slaapkamer en woont samen met twee anderen in een mooie huurwoning in Oud Charlois. “Vandaag gaat het niet” zegt ze. Eigenlijk gaat het al weken niet meer. We praten er even over terwijl Mike de klink van het raam weer terug zet. Ook hij voelt met haar mee, dat zie je. Als hij klaar is, laat hij zichzelf uit. “Praat jij maar met haar” zegt hij. We houden het dus kort.

Niet corona-proof | Ik loop terug naar haar kamer en ga op haar bed zitten. Mijn bril beslaat door het dragen van het mondkapje en terwijl ik mijn bril wat verschuif gaat zij naast me zitten. Ze slaat opeens haar armen om mijn middel en begint heel hard te huilen. Niet corona-proof dit, denk ik. Maar wat kan ik doen? We blijven een tijdje zitten tot ze wat gekalmeerd is.

Tranen met tuiten | Met gerichte vragen heb ik bij haar op een paar knoppen gedrukt. Zonder vrienden in een grote stad, geen contact met haar familie, een baan die veel van haar vraagt, vriendje op afstand en de corona maatregelen waardoor ze niet goed weet wat nu wel en niet mag. Voor het eerst in Nederland. Het doorgaans vrolijke kind is heel verdrietig. Het is de Week van de eenzaamheid en ik heb een hele eenzame huurder!

Dit is Rotterdam | Nadat we haar dagritme onder de loep hebben genomen, besluit ik dat we samen naar buiten gaan. We kopen in de Bruna om de hoek een mooi gekaft boek waarin ze gaat schrijven en tekenen. Op de weg terug stap ik met haar een bruine kroeg binnen. Het is er donker. Wanden en plafond hangen vol Feijenoord vlaggen en trofeeën. Mijn huurder kijkt wat verwilderd om zich heen maar we worden uitgebreid welkom geheten door de barvrouw. De tandeloze man aan een tafeltje verderop grijnst. Geen betere plek voor een lunchbreak dan in een Rotterdamse kroeg op Zuid!

Hulptroepen | Haar verhaal vertelt mij over haar jeugd, het kaste-systeem in India en de wens van haar familie om haar uit te huwelijken aan iemand van haar eigen kaste. Ze wordt steeds kleiner en weer stromen de tranen. Sh*t, dit kan ik niet alleen. Dus bel ik de vrouw van een oud-huurder. Zij is ook sinds kort werkzaam in Nederland. Op de vraag of zij zich een beetje over mijn huurder wil ontfermen komt een volmondig “Yes, ofcourse!”.

Goud | Kennen we niet allemaal een gevoel van eenzaamheid, twijfel en heimwee als we uit onze comfortzone zijn? Ik wel. De vrouwen spreken kort met elkaar in Hindi. Dat doet goed. Ze maken een afspraak om binnenkort samen te koken. Terwijl ik afreken, zie ik haar lichter worden. Op straat duwt ze haar arm door de mijne. “Je bent een beetje een moeder voor mij. Mijn eigen moeder wil niet dat ik hier ben. Jij wel.” zegt ze.

Iemand blij maken is toch het mooiste wat er is? | Daarnaast ben ik niet gebaat bij het vertrek van een huurder. Zeker nu niet, in coronatijd. Een blije, tevreden en goed betalende huurder is goud. Bij de voordeur van het complex nemen we afscheid. Zij gaat haar vriendje bellen voor een positief gesprek. En daarna… back to work. Over een paar dagen bel ik haar. En als ik weer een rondje Rotterdam doe, maken we samen een wandeling. #goedverhuurderschap

Laten we niet alleen naar de mensen in onze eigen omgeving kijken maar ook zorgen voor onze huurders. Ook zij hebben last van eenzaamheid en heimwee. 

eentegeneenzaamheid.nl/week-tegen-eenzaamheid